غربت از جایی شروع شد که چشام غرق سفر بود همه دارو ندارم چمدون لب در بود

غربت حس غریبی و تنهایی عمیقی است که می‌تواند در هر جایی و برای هر کسی اتفاق بیفتد. گاهی اوقات، غربت از جایی شروع می‌شود که چشمان ما غرق سفر است و به دنبال کشف دنیای جدیدی هستیم. در این حالت، ممکن است از خانه و خانواده خود دور شویم و در سرزمینی غریب، با فرهنگ و زبانی ناآشنا روبرو شویم. این تنهایی و دوری می‌تواند طاقت‌فرسا باشد و حس غربت را در ما تشدید کند.

در بیت شعر «غربت از جایی شروع شد که چشام غرق سفر بود / همه دارو ندارم چمدون لب در بود»، شاعر به این نوع غربت اشاره می‌کند. او می‌گوید که غربت زمانی آغاز می‌شود که ما به دنبال کشف دنیای جدیدی هستیم و از خانه و کاشانه خود دور می‌شویم. در این حالت، تمام دارایی و داشته‌های ما در چمدانی لب در است و ما هیچ چیز دیگری در این دنیای جدید نداریم. این تنهایی و بی‌چیزی می‌تواند حس غربت را در ما عمیق‌تر کند.

اما غربت فقط به دوری از خانه و کاشانه محدود نمی‌شود. گاهی اوقات، ممکن است در سرزمین خودمان هم احساس غربت کنیم. این نوع غربت زمانی اتفاق می‌افتد که احساس می‌کنیم با دیگران ارتباط برقرار نمی‌کنیم و درک نمی‌شویم. در این حالت، ممکن است احساس تنهایی و انزوا کنیم و حس غربت در ما ریشه دواند.

در هر دو نوع غربت، مهم است که راهی برای مقابله با آن پیدا کنیم. یکی از راه‌های مقابله با غربت، برقراری ارتباط با دیگران است. می‌توانیم با افراد جدید آشنا شویم، با آنها دوست شویم و در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنیم. این کار به ما کمک می‌کند تا احساس تنهایی و انزوا را از بین ببریم و حس تعلق خاطر به جامعه را در خود تقویت کنیم.

راه دیگر برای مقابله با غربت، حفظ ارتباط با خانه و خانواده است. می‌توانیم با آنها تماس تلفنی یا تصویری برقرار کنیم، برای آنها نامه بنویسیم یا به آنها سر بزنیم. این کار به ما کمک می‌کند تا احساس دوری از خانه و کاشانه را کمتر احساس کنیم و به ما یادآوری می‌کند که هنوز کسانی هستند که به ما اهمیت می‌دهند.

در نهایت، مهم است که به یاد داشته باشیم که غربت یک تجربه موقتی است. با گذشت زمان، می‌توانیم با شرایط جدید سازگار شویم و خودمان را در دنیای جدید پیدا کنیم. در این صورت، حس غربت به تدریج از بین خواهد رفت و ما می‌توانیم دوباره احساس خوشبختی و رضایت را تجربه کنیم.