نوروز بمانید که ایام شمایید مولانا گنجور

نوروز بمانید که ایّام شمایید!/ آغاز شمایید و سرانجام شمایید!/ آن صبح نخستین بهاری که ز شادی/ می آورد از چلچله پیغام، شمایید!/ آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار/ آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!/ خورشید گر از بام فلک عشق فشاند،/ خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!/ نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟/ اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!/ عشق از نفس گرم شما تازه کند جان/ افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!