معنی شعر گه درختش نام شد گاه آفتاب گاه بحرش نام شد گاه سحاب

این بیت از شعر، که به زیبایی تصاویر و مفاهیم متنوعی را با استفاده از نمادهای طبیعت به کار می‌برد، به توانایی یک شخص یا مفهوم در تغییر و انعطاف‌پذیری اشاره دارد، بطوری که در شرایط مختلف هویت‌ها و نقش‌های گوناگونی به خود می‌گیرد. "درخت"، "آفتاب"، "بحر" (دریا)، و "سحاب" (ابر) همگی نمادهایی از عناصر طبیعی هستند که نشان‌دهنده ثبات و تغییر، نور و حیات، عمق و وسعت، و نهایتاً تغذیه و باروری هستند.

در این بیت، شاعر به نوعی چندوجهی‌بودن و قابلیت تطبیق‌پذیری را مورد ستایش قرار می‌دهد. این ایده که یک شیء یا فرد می‌تواند بسته به زمینه و شرایط، هویت‌های متفاوتی داشته باشد و نقش‌های مختلفی را ایفا کند. به بیان ساده‌تر، این بیت به انعطاف‌پذیری و توانایی تغییر و سازگاری با شرایط مختلف اشاره دارد، ضمن اینکه هر نماد طبیعی خصوصیات و دلالت‌های خاص خود را دارد که می‌تواند به تفسیرهای متعددی از قدرت، تغییر، و رشد اشاره کند.