یکی از شعر های پروین اعتصامی به صورت مناظره

سـیـر، یک روز طعنه زد به پیاز کـه تـو مـسـکـیـن چقدر بد بوئی

گـفـت، از عیب خویش بی‌خبری زان ره از خـلـق، عـیب میجوئی

گــفــتــن از زشــتــروئـی دگـران نـــشـــود بـــاعــث نــکــوروئــی

تـو گـمـان مـیـکنی که شاخ گلی بــصــف ســرو و لــالـه مـیـروئـی

یـا کـه هـمـبـوی مـشـک تـاتـاری یـــا ز ازهـــار بـــاغ مـــیــنــوئــی

خـویـشتن، بی سبب بزرگ مکن تـو هـم از سـاکـنـان ایـن کـوئـی

ره مـا، گـر کـج اسـت و نـاهـمـوار تـو خـود، این ره چگونه میپوئی

در خود، آن به که نیکتر نگری اول، آن بـه کـه عیب خود گوئی

ما زبونیم و شوخ جامه و پست تــو چــرا شــوخ تـن نـمـیـشـوئـی