شعر درباره خدا

شعر در وصف خدا

از دیرباز، شاعران در وصف عظمت و شکوه خداوند، ابیات و اشعار زیبایی سروده‌اند. در اینجا به چند نمونه از این اشعار اشاره می‌کنم:

از حافظ:

غزل شماره 7:

یارب در این بزم اقبال از که نالیم

گر می به کام ما ندهند و ساقی نه

بزم صفا باده صفا یار صفا

این همه هست و آن به کجا

حافظ به جز عشق تو در دل ننهد

هیچ چه گر هزار جان بر سر نهد

غزل شماره 31:

دوش در حلقه ی می گفتم فصاحت با می

ساقی بهانه آورد که یار نیست در برم

گفتم به می که باده صاف ده که می خورم

تا یاد آن لعل شکرین کنم از برم

حافظ دل از تو ببردی و جان کندی

گر مسلمانی تو بودی به جان کندی

از سعدی:

بوستان:

جهان چون نظم و ترتیب یافت

آدم اندر وی مقام یافت

همه چیز اندر کار و بار

به فرمان خدای کردگار

گلستان:

شکر خدا که هر چه می خواست داد

عقل و هنر و دولت و دین و جوانی

از مولانا:

مثنوی معنوی:

هستی او چو هستی جانست و تن

هستی تو هستی او در تو و من

هستی او هستی جانست و جهان

هستی تو هستی او در این و آن

غزلیات:

من نه منم، تو نه تویی، کیست منم؟

کیست تویی؟ هر دو منم، هر دو تویی

من مست توام، تو مست منی

ما دو مستیم، مست یک خم شراب

اینها تنها چند نمونه از اشعار بی‌شمار شاعران فارسی در وصف خداوند بود. هر کدام از این اشعار، دریچه‌ای به سوی عظمت و شکوه الهی می‌گشاید و می‌تواند تأملی عمیق در وجود انسان و رابطه او با خداوند ایجاد کند.