ایه دوم سوره حشر به چه امری ناخواسته ای که انسان انتظار ان را ندارد اشاره دارد

آیه دوم سوره حشر به اخراج یهودیان بنی نضیر از مدینه اشاره دارد. این اتفاق در سال چهارم هجری رخ داد و یهودیان بنی نضیر که در قلعه‌های خود در مدینه زندگی می‌کردند، به دلیل نقض پیمان با مسلمانان و توطئه برای قتل پیامبر اکرم (ص)، از شهر رانده شدند.

نکاتی در مورد این آیه:

«أَخْرَجَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ مِنْ دِیَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ»: این عبارت به معنای «کسانی که کافر شدند از اهل کتاب را از خانه‌هایشان در نخستین اجتماع بیرون راند» است. منظور از «حشر» در اینجا، اجتماع مسلمانان برای حمله به قلعه‌های یهودیان بنی نضیر است.

«ما ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ»: این عبارت به معنای «شما هرگز گمان نمی‌کردید که آنها (از این دیار) خارج شوند و خودشان نیز گمان می‌کردند که دژهای محکمشان آنان را از عذاب الهی مانع می‌شود» است. یهودیان بنی نضیر به دلیل دژهای محکم خود، احساس امنیت می‌کردند و هرگز فکر نمی‌کردند که از مدینه رانده شوند.

«فَأَتاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا»: این عبارت به معنای «پس خداوند از جایی که گمان نمی‌کردند بر آنها نازل شد» است. خداوند با تدبیر خود، یهودیان بنی نضیر را از طریق مسلمانان و بدون جنگ و خونریزی، از مدینه اخراج کرد.

این آیه به ما یادآوری می‌کند که:

خداوند بر هر چیزی توانا است و هیچ قدرتی در برابر او نمی‌تواند مقاومت کند.

غرور و تکیه بر قدرت ظاهری، انسان را از عذاب الهی نجات نمی‌دهد.

خداوند در زمان و مکانی که انسان گمان نمی‌کند، یاری خود را می‌رساند.