داستان در مورد ضرب المثل هرکه بامش بیش برفش بیشتر

در حکایتی آورده‌اند که یکی از پادشاهان عمرش به پایان رسید و چون وارثی نداشت وصیت کرد. صبح نخستین روز پس از مرگش اولین کسی که از دروازه ی شهر وارد شد تاج شاهی را بر سر وی قرار دهند و کلیه ی اختیارات مملکت را به او بسپارند.

از قضا فردای آن روز نخستین شخصی که وارد شهر شد فقیری بود که در تمام عمر مقداری پول اندوخته و لباسی کهنه و پاره که وصله پینه بود به تن داشت. ارکان دولت و بزرگان وصیت شاه را انجام دادند و همه خزائن و گنجینه ها را به او تقدیم کردند و او را از خاک مذلت برداشتند و به تخت قدرت و عزت نشاندند. بعد از مدتی که فقیر به مملکتداری مشغول بود. بعضی از امرای دولت سر از فرمانبرداری او پیچیدند و پادشاهان ممالک همسایه نیز از هر طرف به کشور او حمله کردند.

درویش به دفاع برخاست و چون دشمنان قوی تر بودند شکست خورد و بعضی از نواحی و برخی از شهرها توسط دشمن تصرف شدند. درویش به همین دلیل خسته و آرزده دل شد. در این زمان یکی از دوستان سابقش که در دوران درویشی، رفیق سیر و سفر او بود، به آن شهر آمد و با دیدن دوست خود در چنین مقام و مرتبه‌ای به نزدش رفت و پس از درود و سلام و ادای احترام و تبریک گفت: ای رفیق قدیمی خدا را شکر که گلت از خار برآمد و خار از پایت بدر آمد. بخت بلندت یاوری کرد و اقبال و سعادت رهبری، تا بدین مرتبه رسیدی!

درویش پادشاه شده گفت: ای دوست عزیز در عوض تبریک، تسلیت بگو زیرا آن زمان که با تو بودم غم نان داشتم و امروز تشویش جهانی! در این مقام و مرتبه رنج خاطر و غم و غصه ام صدها برابر بیشتر از آن زمان و دورانی است که به اتفاق به گدائی مشغول بودیم و روزگار می گذراندیم!

و اینگونه شد که این ضرب المثل معروف و قدیمی را می گویند: هر که بامش بیش، برفش بیشتر!