نه مراست قدرت آنکه دم زنم از جلال تو یا علی

شده ذکرِ نام مقدّست ، همه وِردِ اَلسنه‌ی مَلَک

به خدا که احمدِ مصطفی ، به فلک قدم نزد از سَمَک

مگر آنکه داشت در این سفر طلبِ وصالِ تو یا علی

تویی آن¬که تکیه‌یِ سلطنت ، زده‌ای به تخت مؤبّدی

ز شکوه شأن تو بر مَلا ، جَلَواتِ عِزِّ ممجّدی

به فرازِ فرقِ مبارکت ، شده نصب تاج مُخلّدی

متصرّف آمده در یَدَت ، ملکوتِ دولتِ سرمدی

تو نه آن شهی که ز سلطنت ، بود اعتزالِ تو یا علی

به می خُمِ تو سِرشته شد ، گِل کاس جانِ سبوکشان

به پیاله‌ی دلِ عارفان ، شده ترکِ چشمِ تو می‌فشان

ز رَحیقِ جام تو سرگران، سِر سرخوشان،دل بیهُشان

نه منم ز باده‌ی عشق تو ، هله مست و بی‌دل و بی‌نشان

همه کس چشیده به قدرِ خود ، ز میِ زُلالِ تو یا علی

منم آن مجرد زنده دل که دم از ولای تو می زنم

ره کوه و دشت گرفته ام قدم از برای تو میزنم

به همین نفس که تو دادیم نفس از ثنای تو می زنم

شب و روز حلقه التجا بدر سرای تو میزنم

نروم اگر بکشی مرا ز صف نعال تو یا علی

تویی آن¬که سِدره‌ی مُنتهی ، بُودَت بلندیِ آشیان

به مکان نیائی و جلوه‌ات ، به مکان ز مشرقِ لا‌مکان

رسد استغاثه‌ی قدسیان ، به درت ز لانه‌ی بی‌نشان

چو به اوج خویش رسیده‌ای ‌، ‌ز عِلوّ قدر و سُموشّان

همه هفت کرسی و نُه طبق ، شده پایمال تو یا علی

نه همین بس است که گویمت ، به وجودِ جود مکرّمی

تو مُنزّهی ز ثنای من ، که در اوجِ قُدس قدم نَهی

نه همین بس است که خوانم اَت ، به ظهورِ فیض مقدّمی

به کمال خویش معرّفی ، به جلالِ خویش مُسلّمی

نه مراست قدرت آنکه دم ، زنم از جلال تو یا علی

تویی آن که میم مشیّتت ، زده نقشِ صورتِ کاف و نون

به کتابِ عِلم تو مُندرج ، بُوَد آن چه کان و ما‌یکون

فلک و زمین به اراده‌ات ، شده بی‌ سکون شده با سکون

تویی آن مُصوّرِ ما‌خَلَق ، که من الظّواهر و البطون

بُوَد این عوالم کُن فکان، اثرِ فعال تو یا علی

تویی آن که ذات کسی قرین ، نشده است با احدیتّت

نرسیده فردی و جوهری ، به مقام مُنفردیتت

تویی آن که بر احدیّتت ، شده مُستند صمدیّت

نشناخت غیر تو هیچ‌کس ، ازّلیتت ابدّیتت

تو چه مبدأ‌یی که خبر نشد ، کسی از مآلِ تو یا علی

تو که از علایق جان و تن ، به کمالِ قُدس مُجرّدی

تو که فانی از خود و مُتّصف ، به صفاتِ ذاتِ محمّدی

تو که بر سرائرِ معرفت ، به جمالِ اُنس مُخلّدی

به شؤنِ فانیِ این جهان ، نه مُعطّلی نه مقیّدی

بود این ریاست دنیوی ، غم و ابتهالِ تو یا علی

تو همان تجلّیِ ایزدی ، که فراز عرشی و لا مکان

خبری ز گردش چشم تو ، حرکات گردش آسمان

دهد آن فؤاد و لسان تو ، ز فروغ لوح و قلم نشان

تو که ردّ شمس کُنی عیان ، به یکی اشاره‌ی ابروان

دو مُسخّر آمده مِهر و مَه ، هله بر هلالِ تو یا علی

هله‌ای موحّدِ ذاتِ حق، که به ذات ، معنی وحدتی

به تو گشت خِلقتِ کُن فکان ، که ظهورِ نورِ مشیّتی

هله ای ظهورِ صفاتِ حق، که جهان فیضی و رحمتی

چو تو در مداینِ علمِ حق ، ز شرف مدینه‌ی حکمتی

سَیَلانِ رحمت حق بُوَد ، همه از جِبال تو یا علی

بنگر [فؤاد] شکسته را ، به دَرَت نشسته به التجا

اگرش بِرانی از آستان ، کُند آشیان به کدام جا

به سخا و بذل تواش طمع ، به عطا و فضلِ تواش رجا

ز پناهِ ظلِّ وسیع تو ، هم اگر رود برود کجا

که محیط کون و مکان بُوَد فلکِ ظلالِ تو یا علی