بنی ادم اعضای یک پیکرند که درآفرینش ز یک گوهرند

بیت "بنی آدم اعضای یک پیکرند" از آثار بزرگ شاعر ایرانی، سعدی شیرازی، معروف است. این بیت در بوستان سعدی در باب اول، حکایت دهم آمده و معنای آن انسان‌ها را مانند اعضای یک بدن توصیف می‌کند که از یک گوهر و اصل آفریده شده‌اند. سعدی در این بیت به وحدت و یگانگی انسان‌ها اشاره می‌کند و بیان می‌کند که همه انسان‌ها با هم برابر هستند و باید به یکدیگر کمک و یاری برسانند.

از سایر اشعار سعدی نیز می‌توان به بیتی اشاره کرد که به این مضمون می‌پردازد؛ مثلاً او در بیتی می‌گوید: "همه کس را بهر کاری ساختند، مگر او را که کار او خداست" که نیز به یگانگی و هدفمندی خلقت انسان‌ها اشاره دارد.

از دیدگاه سعدی، انسان‌ها باید با یکدیگر همدلی و همدردی داشته باشند و در غم و شادی یکدیگر شریک باشند. این بیت به دلایل اخلاقی و انسانی بسیار مهم است و از نظر بلاغی نیز زیبا و دلنشین می‌باشد. استفاده از تشبیه در این بیت، زیبایی و ظرافت آن را بیشتر می‌کند.

علاوه بر توضیحات فوق، بیت "بنی آدم اعضای یک پیکرند" دارای تفاسیر و برداشت‌های مختلفی است. برخی این بیت را به عنوان دلیلی برای برابری و عدالت اجتماعی می‌دانند، در حالی که برخی دیگر آن را به عنوان تذکری برای همدلی و همدردی انسان‌ها با یکدیگر می‌پذیرند. در نهایت، تفسیر و برداشت نهایی از این بیت به عهده خواننده است، ولی هرگونه تفسیری نشان از عمق و ارزش این بیت در ادبیات فارسی دارد.