این چه حرفیست که در عالم بالاست بهشت

در این بیت از دیوان اشعار صائب تبریزی، تأکید شده است که مفهوم بهشت باید به عنوان یک وضعیت درونی و روحی درک شود. صائب با استفاده از این بیت به انسان‌ها می‌گوید که به دنبال خوشبختی نباید در جایی دیگر بگردند، بلکه باید درون خود به دنبال آرامش و رضایت جستجو کنند. او از طریق صبر، بردباری، و دوری از گناه، بهشت را درون خود پیدا کردن تا به سعادت و خوشبختی دست یابند.

این مفهوم به تمامی اشعار صائب تبریزی تجلی پیدا می‌کند. در اشعار دیگر او نیز به این ایده اشاره می‌کند که آسمانی جایی برای دستیابی به سعادت نیست، بلکه آن درون خود انسان است که باید با ترک تمنا و خواسته‌های نفسانی، بهشت را در این دنیا برای خود بسازد.

از نظر صائب، بهشت باید به عنوان یک حالت روحی درونی درک شود که از طریق تزکیه نفس و عمل به نیکوکاری، انسان می‌تواند به آن دست پیدا کند. این مفهوم نشان از عمق فلسفی و تأملات عمیق صائب دارد که بیت‌های او به وضوح این ایده را منعکس می‌کنند.

در کنار این معنای عمیق، بیت‌های صائب از نظر بلاغی نیز بسیار زیبا و دلنشین هستند. استفاده او از صنعت تجاهل العارف، به زیبایی و ظرافت بیت‌هایش افزوده است و آنها را به یک آثار هنری وادار می‌کند.

در نتیجه، این توضیحات نشان می‌دهند که شعر صائب تبریزی علاوه بر زیبایی بیان و بلاغت، یک عمق فلسفی و معنوی دارد که ارزش تأمل و بررسی دارد.