خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

این بیت از غزل شماره ۳۳ حافظ شیرازی، به معنای "کسی که خلوت را برگزیده است، چه نیازی به تماشا دارد؟" است. در اینجا، "خلوت گزیده" به کسی اشاره دارد که انزوا و تنهایی را برگزیده است و "تماشا" به معنای دیدن و مشاهده است.

مفهوم اصلی این بیت این است که فردی که به دنبال معنای واقعی زندگی و حقیقت هست، نیازی به تماشای ظواهر دنیا و سرگرم شدن با امور دنیوی ندارد. او می‌تواند در خلوت و تنهایی خود به تفکر و تأمل بپردازد و به معرفت و شناخت دست یابد.

این بیت در ابتدای غزل آمده و موضوع اصلی غزل را بیان می‌کند. حافظ در این غزل به بیان فلسفه خلوت‌گزینی و انزوا می‌پردازد و معتقد است که انسان در خلوت خود می‌تواند به آرامش و معرفت دست یابد.

تفسیر این بیت ممکن است به دیدگاه و برداشت هر فرد بستگی داشته باشد. برخی مفسران این بیت را به معنای "کسی که به یار خود رسیده است، چه نیازی به تماشای دیگران دارد؟" تفسیر کرده‌اند، در حالی که برخی دیگر آن را به معنای "کسی که به مقام رضا و تسلیم رسیده است، چه نیازی به تماشای دنیا دارد؟" تفسیر کرده‌اند.