فرض کن از آه ما آتش به ریش ظالم افتد

شعر کامل فرض کن از آه ما آتش به ریش ظالم افتد

فرض کن آتش به فرمانِ پرِ پروانه باشد

پاسبان‌ها مِی فروش و پادگان میخانه باشد

فرض کن از آهِ ما آتش به ریشِ ظالم افتد

عصر او پایان بگیرد، قصرِ او ویرانه باشد

روزگاری آرمانی را تصور کن که در آن

عهدها محکم بماند، قول‌ها مردانه باشد

چشم‌هایت را ببند و تن به او بسپار، هر چند

آنکه می‌بوسد لبت‌ را با غمت بیگانه باشد

شربتِ مسموم خوردن، بهتر از لب تشنه مردن

نوش جان کن گر چه شاید زهر در پیمانه باشد

سال‌ها در گوشِ مردم قصه‌ی موعود خواندند

من که باور کردم اما، وای اگر افسانه باشد!!!

"فرض کن از آه ما آتش به ریش ظالم افتد" یک بیت از شعر فارسی است که به معنی تصور کنید که آه و ناله‌های ما موجب آتش گرفتن ریش ظالم شود. در این بیت، "آه" به ناله و اندوه عمیق اشاره دارد که از درد و رنج ناشی می‌شود. "آتش به ریش ظالم افتد" استعاره‌ای است برای اینکه عدالت برقرار شود و ظالم به سزای اعمال خود برسد.