آداب و رسوم چهارشنبه سوری در ایران باستان

ایرانیان آخرین سه شنبه سال خورشیدی را با بر افروختن آتش و «پریدن از روی آن» به استقبال نوروز می روند.

مراسم چهارشنبه سوری برگرفته از «آئینهای کهن ایرانیان است» که همچنان در میان آنها و با اشکال دیگر در میان باقی بازماندگان اقوام آریائی رواج دارد و "سور" در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش های ایرانی به معنای «جشن، مهمانی و سرخ» آمده است.

جشن سور از «مراسم اصیل ایرانی» است و منشا خارجی ندارد. آتش از عناصر چهارگانه است و تنها عنصری است که آلوده نمی شود به همین منظور از گذشته های بسیار کهن تاکنون این آداب مرسوم بوده است.

آداب

آدابی همچون «شال اندازی، فالگوش نشینی، کوزه شکنی و بخت گشایی» که در هر کدام از شهر های این مرزو بوم به نحوی خاص بجا آورده می شود.

آجیل مشکل گشا

در گذشته پس از پایان آتش‌افروزی، اهل خانه دور هم جمع می‌شدند و آخرین ذخیره‌ی دانه‌های نباتی را روی آتش با نمک بو می‌دادند و می‌خوردند. این دانه‌ها ممکن بود تخمه هندوانه، گندم، فندق، تخمه کدو، پسته، تخمه خربزه، بادام، نخود و شاهدانه باشند.