چرا ایران را دوست داریم

مفهوم وطن و خاک، همانند ارتباط عمیق بین فرزند و خانواده، نیروی جذبه‌ای دارد. انگار که فاصله‌ها، حتی اگر چندین فرسنگ باشد، نمی‌تواند مانعی برای کشش قلبی، روحی و فکری فرد به سوی وطنش شود. وطن برای هر فردی سمبل افتخار و سرافرازی است. افراد همواره در پی آن هستند که با اعمالی، حتی اگر کوچک، در زیبایی و درخشندگی وطن خود در زندگی اثرگذار باشند.

در زمانه‌ای که وطن درگیر جنگ و خونریزی است، با غرور و حمیت پیش می‌روند تا از دست رفتن حتی کوچک‌ترین بخشی از خاک وطن جلوگیری کنند، حاضرند جان خود را فدا کنند و خانواده‌شان را رها کنند و به میدان جنگ بروند تا از وطن خود، که خانواده‌ی بزرگ‌ترشان است، محافظت کنند. دقیقاً همان اقدامی که مردم شجاع و غیور کشورمان در جنگ تحمیلی با عراق انجام دادند، جان فشاندند تا پیکر وطن دچار پارگی نشود و از هم نپاشد.

یا در زمان‌هایی که وطن به دستاوردهایی می‌رسد، آن‌ها نیز در شادی‌ها شریک می‌شوند و جشن می‌گیرند. این است حقیقت پیوند میان انسان و وطنش. ا

ما وطن ما، ایران، با دریای خزر آبی در شمال و دریای خلیج فارس در جنوب، با مناطقی پوشیده از جنگل و کوه و دیگر بخش‌هایی که بیابان‌ها و شوره‌زارها را در بر گرفته، در هر گوشه‌ای از آن تنوع قومی و زبانی مانند ترک، لر، کرد، بختیاری، مازنی، گیلک، تالش، ارمنی و قفقازی وجود دارد که با ادیان مختلف مانند شیعه، سنی، مسیحیت و یهودیت در کنار هم زندگی می‌کنند و همه آن‌ها خود را برادر و خواهر وطنی می‌دانند و در مواقع سختی و مشکلات مانند کوهی استوار در کنار هم ایستادگی می‌کنند.