انشا درمورد کلاغ خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد راه رفتن خودش را هم فراموش کرد

مقدمه: کلاغ هر روز منتظر آمدن کبک می نشست و نگاه می کرد. کبک در ادبیات فارسی سمبل راه رفتن زیبا و جذاب می باشد که خرامان خرامان و با عشوه راه می رود. اما کلاغ فقط نگاه کرد و چیزی یاد نگرفت.

بدنه: خرامان خرامان از مسیر کلاغ می رفت و دل کلاغ می برد، پرهای آراسته و رنگ زیبا، کلاغ با حسرت نگاه می کرد و دوست داشت مثل کبک دلبری کند. هر روز در همان قرار گاه می ماند و نگاه می کرد و پس از رفتن کبک شروع به تمرین کردن می نمود.

دوتا غلط می رفت و یکی درست، پاهایش به هم می خورد و گاهی هم زخمی می شد، این یعنی تقلید کورکورانه و دیدن ظاهر مردم، هیچ وقت فکر نکرد که من کلاغم و چه قدر ارتفاع پروازم بلند است، پرهایم سیاه است و حیای من بی نظیر است، فقط به پرهای کبک و خرامیدنش نگاه می کرد، نمی دانست که سرش همیشه در برف است و مردم را نمی بیند و از نظرات مردم در مورد خودش خبر ندارد.

همه جای جهان زیر بال و پر من است و من پرنده روز های سرد زمستان و گرمای طاقت فرسایی تابستانم، چرا باید خودم و توانمندی های خودم را از یاد ببرم. باید به راه و روش خودم راه بروم و منتظر هیچ کس نباشم.

نتیجه گیری: همیشه شیوه زندگی خودتان را ادامه دهید و ظاهر زندگی دیگران را با باطن زندگی خود مقایسه نکنید.