به چهره نکو بود برسان شید ولیکن همه موی بودش سپید

معنی شعر صفحه 91 فارسی پنجم دبستان

به چهره، نکو بود بر سان شید - ولیکن همه موی، بودش سپید

چهره اش مانند خورشید نیکو و زیبا بود، ولی تمام موهایش سفید بود

چو فرزند را دید، مویش سپید - بشد از جهان یکسره نا امید

وقتی فرزندش را با موی سفید دید، کاملا از جهان ناامید شد

چو آیند و پرسند گردن کشان - چه گویم از این بچه بد نشان

وقتی پهلوانان بیایند و سراغ بچه بدنشان را بگیرند، چه جوابی بدهم؟

چه گویم که این بچه ی دیو، کیست؟ - پلنگ دو رنگ است یا خود پری است؟

چه بگویم که این بچه دیو چه کسی است؟ پلنگ دو رنگ است یا خود فرشته است؟

بخندد بر من، مهان جهان - از این بچه، آشکار و نهان

بزرگان جهان آشکارا و پنهان به خاطر این بچه به من می خندند.

یکی کوه بد، نامش البرز کوه - به خورشید نزدیک و دور از گروه

کوهی به نام البرز بود که به خاطر بلندی زیاد به خورشید نزدیک بود و از گروه و مردم دور بود.

بدان جای، سیمرغ را لانه بود - که آن خانه از خلق بیگانه بود

در آنجا سیمرغ لانه داشت که از مردم آفریده ها به دور بود.

نهادند بر کوه و گشتند باز - برآمد بر این، روزگاری دراز

بچه را در دامنه کوه گذاشتند و برگشتند. از این ماجرا زمان زیادی گذشت.

پدر، مهر ببرید و بفکند خوار - جفا کرد بر کودک شیرخوار

پدر مهر و محبت خود را از فرزند قطع کرد و با ذلت و خواری او را دور انداخت و بر کودک شیرخوار ظلم کرد.

بدین گونه بر، روزگاری دراز - برآمد که بد کودک آنجا به راز

به این ترتیب کودک زمان زیادی را در آنجا به صورت راز و پنهان از همه زندگی کرد.

همان گه، بیایم چو ابر سیاه - بی آزارت آرم، بدین جایگاه

همان لحظه مانند ابر سیاه پیش تو می آیم و بدون آزار و به راحتی تو را به این مکان می آورم.

دل سام شد چون بهشت برین - بر آن پاک فرزند، کرد آفرین

دل سام مانند بهشت سرسبز شاد شد و به آن فرزند پاک، آفرین گفت.